Η ιδέα μου ήρθε καθώς διάβαζα χθες βράδυ στην Καθημερινή ένα άρθρο με τίτλο Εισπνέουμε και εκπνέουμε "σκουπίδια", της Μ. Κατσουνάκη.
Πώς ένας σκουπιδοτενεκές μπορεί να γίνει "interactive"?
Όταν οι υπάλληλοι της καθαριότητας των δήμων απεργούν, εμείς, βολεμένοι στον "κατ` οίκον" ευδαιμονισμό μας, δημιουργούμε σκουπιδοκατασκευές, προσθέτοντας ο καθένας μας το δικό του σκουπιδο-λιθαράκι. Γιατί να βρωμίζουμε τα μπαλκόνια μας άλλωστε;
Το αποτέλεσμα; Να αναπτύσσεται έντονη αλληλεπίδραση ανάμεσα στους ανθρώπους και τους υπερχειλισμένους σκουπιδοτενεκέδες. Όσο εμείς τους ταϊζουμε τα σκουπίδια μας τόσο εκείνοι με τη δυσοσμία και τα "χημικά κοκτέιλ" τους επιδρούν πάνω στη μύτη μας και την υγεία μας, που απειλείται με γαστρεντερίτιδες κλπ.
Βέβαια η απεργία τελείωσε και ανέλαβαν να καθαρίσουν οι μπουλντόζες. Τα σκουπίδια θα απαλλάξουν τους δύστυχους σκουπιδοτενεκέδες από το άλγος της υπερχείλισης. Όμως, η αλληλεπίδραση με τη δυσωδία θα υφίσταται για πολλές μέρες ακόμα.
Υ.Γ. Όταν με χάνετε από δω, θα με βρίσκετε κάπου εδώ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Απλά μαθήματα Οικολογίας:
Η πόλη είναι ένα ανοιχτό σύστημα. Ενας οργανισμός. Υπάρχει η είσοδος (input) και η έξοδος (output). Αν το ξεχάσεις αυτό θα πεθάνεις. Αν υπάρχει είσοδος χωρίς έξοδο θα πεθάνεις. Δυστυχώς φροντίζουμε πολύ καλά για την είσοδο (καταναλώνουμε), αλλά μάλλον ξεχνάμε την έξοδο. Απλά νομίζουμε οτι το δικό μας προσωπικό-οικογενειακό σύστημα μπορεί να ζήσει χωρίς να έχει υπόψη του το μεγαλύτερο σύστημα (την πόλη), που θέλει να έχει κι αυτό την έξοδο του. Αρα τι γίνεται; Πετάμε τα σκουπίδια στο δρόμο κι ό,τι θέλει ας γίνει. Οταν τα σκουπίδια γίνανε βουνό και τα πατούσαμε στους δρόμους και βρωμάγανε πάλι γκρινιάζαμε γιατί "δε μαζεύουν τα σκουπίδια". Αν η απεργία κρατούσε ένα μήνα, θα βλέπατε τι θα γινότανε. Αλίμονο, το ατομικό πάνω από το συλλογικό. Ο εαυτούλης μας και τίποτ' άλλο. Είναι σύμπτωμα των καιρών. Σαν τους τυφλοπόντικες δε βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας. Όχι μόνο εμείς, προπάντων οι ιθύνοντες, οι την εξουσίαν έχοντες. Μου έκανε εντύπωση ο κ. Δημαρχος της Θεσσαλονίκης που πήγε να "μαζέψει" σκουπίδια, με το κοστούμι μπροστά στις κάμερες. Αν όλα είναι "επικοινωνία", τότε κάπου έχουμε χάσει το μπούσουλα. Κάποτε η είσοδος ή και η έξοδος θα κλείσει. Οριστικά. Και τότε...
BTW, Λιτσα, ωραίο το μπλογκ σου, αλήθεια. Έχει κάτι από γυναικεία αισθητική... Συνέχισε να μπλογκάρεις. Keep blogging, όπως λένε και κάποιοι στα ελληνικά:-)
Τελικά Στέργιο αναρωτιέμαι, ποιά είναι η αναγκαιότητα ενός blog; Και κυρίως ενός προσωπικού blog. Είναι τρόπος επικοινωνίας, τρόπος έκφρασης, προβολής, εκτόνωσης.....; Ή όλα τα παραπάνω; Ή κανένα από τα παραπάνω; (δεν μας έβαλαν μια τέτοια ερώτηση). Διαπιστώνω ότι ο χρόνος που μου τρώει το blogging είναι πάρα πολύς, τόσος που βρίσκομαι σε πλήρη απομόνωση και αποχαύνωση γιατί όχι, αφού ούτε για τρέξιμο δεν πάω, που μου αρέσει πολύ. Από αύριο που θα πάω στη Χρυσοβίτσα δε θα έχω ούτε το χρόνο. Αλλά και με το τόσο browsing σε τελική ανάλυση δεν διαβάζω ουσιαστικά τίποτα. Αν αφιέρωνα αυτόν το χρόνο για να διαβάσω τα βιβλιαράκια μου, θα ξόδευα ένα σωρό λεφτά για να αγοράζω κι άλλα.... κι άλλα. Να λοιπόν το κέρδος. Κάνουμε οικονομία στην τσέπη μας.
Το βέβαιο είναι ότι ένα τσίπουρο, με μια καλή παρέα και καλό μεζέ σε ένα από τα Ζαγοροχώρια(θα έχει και χιόνι σήμερα) θα πρόσφερε πολύ καλύτερο τρόπο επαφής και επικοινωνίας.
Δημοσίευση σχολίου