Εξακολουθώ να αισθάνομαι θυμωμένη και προσβεβλημένη από τη μεταχείριση των υπευθύνων, όχι μόνον διότι, όπως κι όλοι σας γνωρίζετε, υπάρχουν ουσιαστικές λεπτομέρειες αναπάντητες ως την προτελευταία στιγμή, αλλά και διότι στο ιδιαίτερο γνωστικό μου αντικείμενο -με την πληθωρικότητα που το χαρακτηρίζει εξ ορισμού- συναντώ στις ερωτήσεις του ειδικού μέρους την επαναλαμβανόμενη, για να είναι τυχαία, στάση να μου υποδεικνύουν όχι μόνον τι πρέπει να διαβάσω για να ενημερωθώ, αλλά και πώς πρέπει να το ερμηνεύσω.
Ξέρετε, αυτό το δασκαλοκεντρικό μοντέλο, που θεωρητικά απορρίπτουν, με βάση το οποίο κάνω στο μαθητή μου ερωτήσεις των οποίων η αναμενόμενη ορθή απάντηση είναι μόνο μια. Αν τώρα τυχαίνει και ο μαθητής μου, είτε επειδή έχει διαβάσει καλύτερα, περισσότερα πράγματα ή και προσεκτικότερα από μένα, είτε επειδή σκέπτεται διαφορετικά από ότι εγώ μπορώ να υποθέσω, μου δώσει διαφορετική απάντηση, τότε δεν τη λαμβάνω υπόψη μου, διότι χρησιμοποιώ για λόγους ευκολίας σύστημα κλειστού τύπου ερωτήσεων.
Τη διαδικασία με την οποία σκέφτηκε για να φθάσει στην απάντησή του δεν την ελέγχω! Τη γνωρίζω ή τη συνάγω από την τελική του απάντηση, που είναι η επιλογή των προεπιλεγμένων και προδιατυπωμένων από μένα δυνατών απαντήσεων!
Για ποια παιδαγωγική στροφή μιλάμε;;;;;;;;;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου