Καμιά φορά στη ζωή τα πράγματα έχουν μια εσωτερική λογική συνέχεια, που σου προκύπτει τυχαία. Έτσι λοιπόν, αφού ξενέρωσα με το σχόλιο του Νίκου και τον πολύπαθο ΟΤΕ, που ο φουκαράς μας δίνει 100 μηνύματα το μήνα και πολλά μας πέφτουν, ήρθε ένα e-mail από την AACE (Association for the Advancement of Computing in Education), όπου είχα έτσι για πλάκα γραφτεί, είπα να το "σκοτώσω", τι τα θέλω τώρ'αυτά... Θυμήθηκα όμως ότι διοργανώνει τέτοιαν εποχή εκείνο το πρωταπριλιάτικο "Βιέννη...", το θυμάστε, βρε... , την Edmedia στη Βιέννη, εκεί που θα 'θελα να πάω, αλλά με τι... , όχι δεν θέλω το Euro, το βλέπω στην τηλεόραση. Ας τη "χαλβαδιάσω" λοιπόν από μακριά. Και, ψάχνοντας το πρόγραμμα της, βρήκα και το blog της: http://ltc.umanitoba.ca/edmedia/blog/ . Εκεί, λοιπόν, θυμήθηκα το Twitter . Θυμήθηκα, γιατί κάπου το είχα ξαναδεί. Να λοιπόν και κάτι το σπουδαίον, είπα, όπως συνήθως, λέω στα νέα πράγματα. Η ιδέα είναι απλή: Θυμίζει το "Ακολούθει μοι", που 'γράφαν οι πόρνες ανάποδα στα σαντάλια τους στην Αρχαία εποχή. Κάνεις εγγραφή, καλείς φίλους, και τους/τις ακολουθείς κατά πόδας. Πατάς απλώς ένα κουμπί: Follow. Ή σε ακολουθούν κατά πόδας. Μπορεί και να σ' αρέσει;-) Πάντως, όχι η γυναίκα μου;-) Αν θέλεις, μπορείς να χρησιμοποιήσεις και SMS από/ στο κινητό σου. Δεν ξέρω τι έκταση έχει στην Ελλάδα, το έχει χρησιμοποιήσει κανένας από σας; Πάντως εγώ γράφτηκα. Κι αν θέλετε να με ακολουθείστε, θα το σκεφτώ και θα σας πω. Θέλω και λίγο ιδιωτικότητα, βρε παιδιά.. (Αν και βέβαια το κλείνεις, αν θες, με ένα απλό μήνυμα off).
Στο σοβαρό τώρα: Η ιδέα είναι ωραία, τουλάχιστον για μοναχικούς τύπους. Είναι σπουδαίο να έχεις κάποιους που να σε "νοιάζονται". Καμιά φορά είναι και πρακτικό: Να μάθεις νέα για μποτιλιάρισμα, ας πούμε, ή ακόμα πιο σοβαρά νέα, σαν τις παλιές κουτσομπόλες στο πιο infomaniac. Και, όπως έγραψε μια Αμερικάνικη εφημερίδα, ο κόσμος έτσι γίνεται πιο μικρός. E, ρε, Web 2.0! Εχει και βίντεο:
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Α, δείτε και τη Wikipedia : http://en.wikipedia.org/wiki/Twitter, μάλλον έγινε μόδα στην Αμερική. Αλλά έχει και τα καλά του. Και τα κακά του, βέβαια...
Πω, πω! Στέργιο, δεν θα θελα καθόλου να μου συμβαίνει αυτό. Ούτε να ενημερώνω με λεπτομέρειες τον άλλον/άλλη για το τι ανούσιο κάνω εκείνη τη στιγμή ούτε να ξέρω επακριβώς με τι εκείνος/η ασχολείται.
Έτσι που το σκέφτομαι η μόνη περίπτωση που θα μπορούσα να κολλήσω με την ιδέα αυτή είναι να είμαι σφόδρα ερωτευμένη, την πρώτη περίοδο, με κάποιον που ζει μόνιμα μακριά και να νιώθω τέτοιο κόλλημα που να θέλω να ξέρω το κάθε τι για την καθημερινότητά του. Πράγμα που δεν μου συμβαίνει, και δεν λυπάμαι γι' αυτό.
Για να έχει τόση πέραση, πρέπει να ικανοποιεί κάποια εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων. Αλλιώς, δεν εξηγείται. Και, όπως σας έγραψα, στην Αμερική έχει τόση διάδοση, που μάλλον έγινε μόδα, και μάλιστα όπως θα διαβάσατε ο server τους γονάτισε από την κίνηση. Ο Obama το χρησιμοποίησε κατά κόρον. Δηλαδή, ο twitter βγάζει πλανητάρχη. Το 'χετε σκεφτεί λίγο; Τώρα θα μου πεις: Γιατί, μήπως το κινητό δεν είναι κάτι αντίστοιχο; Φεύγει από τα χέρια των πιτσιρικάδων; Εγώ δεν αισθάνομαι την ανάγκη να το χρησιμοποιώ και τόσο. Μήπως δεν είμαι καλά, γιατρέ μου; :-))
Δημοσίευση σχολίου