Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Το Blogging ως μέθοδος ψυχοθεραπείας...

Σήμερα έκανα το τελευταίο μου μάθημα στη Φυσική Γενικής Παιδείας στο Γ1 και Γ2 του Λυκείου μου. Τους έδωσα την εξεταστέα ύλη σύμφωνα με "τις κείμενες διατάξεις", μέσα σε ένα "πλαίσιο" γενικευμένης ευφορίας για το τέλος της σχολικής χρονιάς και των σπουδών τους στο Λύκειο. Μια απόπειρά μου να προσπαθήσω να τους δώσω κάποιες κατευθυντήριες γραμμές για το τι πρέπει να προσέξουν, κοινώς λεγόμενο "ΣΟΣ θέματα" συνάντησε απαξίωση, στη γραμμή "Έλα τώρα, ξέρεις οτι το μάθημα το έχουμε γραμμένο, δεν το δίνουμε Πανελλήνιες, εξάλλου, κι αν το δίναμε, δε σ' έχουμε ανάγκη, μας τα λένε στο φροντιστήριο τα ΣΟΣ". Αλλη προσπάθεια κινήθηκε σ' άλλη κατεύθυνση: "Βάλε μας βαθμούς γιατί είμαστε κρίμα να μείνουμε με χαμηλούς βαθμούς, ενώ στο .... (ανέφεραν ένα γνωστό και διάσημο Λύκειο της πόλης) τους "φλομώνουν" με βαθμούς, ενώ δεν κάνουν απολύτως τίποτε στο συγκεκριμένο μάθημα, το ξέρουμε από τα παιδιά που πηγαίνουμε μαζί φροντιστήριο, εξάλλου το Απολυτήριο το χρειαζόμαστε και δεν πρέπει να διαγωνιζόμαστε στον ΑΣΕΠ με δυσμενέστερους όρους". Προτάθηκε μάλιστα ημισοβαρά-ημιαστεία να βάζουμε εξ αρχής καλούς βαθμούς, διότι έτσι το Λύκειό μας θα αποκτήσει φήμη και θα γίνει πόλος έλξης για καλούς μαθητές(!!!). Ο αντίλογός μου ότι τα "καλά" σχολεία φημίζονται για την αυστηρότητα στην βαθμολογία και το υψηλό επίπεδο σπουδών, ειδικά στο εξωτερικό, βρήκε επιχείρημα-"μπετόν": "ΑΣΕΠ". Με τούτα και με τ' άλλα τελείωσε η ώρα με ευχές για καλή επιτυχία στις Πανελλήνιες και γενικότερα στη ζωή. Και μια πικρή γεύση στο στόμα..
Μετά το μάθημα στην αγαπημένη μου ασχολία, το σερφάρισμα στην πανσπερμία πληροφοριών και απόψεων, εγκύρων ή μη, στη μπλογκόσφαιρα. Κάπου πιάνει το μάτι μου την ανάρτηση του Χρυσόστομου "Πάμε Φλώρινα!",τον οποίο κοντά-πυκνά επισκέπτομαι. Με τον σύνδεσμο στο ποντίκι "ταξιδεύω και πάω Φλώρινα". Βρίσκω το συνέδριο της Διδακτικής των Φυσικών Επιστημών και Νέων Τεχνολογιών στην Εκπαίδευση, που άρχισε χτες και συνεχίζεται και αρχίζω από το πλαίσιο. Αντιγράφω και επικολλώ:
"Τα τελευταία 50 χρόνια, ερευνητικά, η Διδακτική των Φυσικών Επιστημών (ΔΦΕ) παρουσίασε σημαντικές εξελίξεις σε σχέση με το περιεχόμενο, τους στόχους και τις μεθόδους διδασκαλίας των ΦΕ στην Α’ και Β’ βάθμια εκπαίδευση και ίσως και πέραν αυτών. Έτσι πέρασε από την συμπεριφοριστική προσέγγιση, τη διαδικασία μεταφοράς της γνώσης και τον απόλυτο σεβασμό του περιεχομένου των ΦΕ (1960 – 1970), σε πιο μαθητοκεντρικές και ομαδοσυνεργατικές προσεγγίσεις. Δηλαδή στην ιδέα της ανακάλυψης, για να φθάσει στην εποχή του εποικοδομητισμού και της έμφασης στις ιδέες των μαθητών και του ρόλου τους στη διδασκαλία και μάθηση (1980 – 1990).

Σήμερα, μέσα και στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, αξιοποιούνται παλιότερες εμπειρίες, όπως η μάθηση μέσω διερεύνησης ή/και μοντελοποίησης, οι οποίες δίνουν έμφαση στις διαδικασίες διερεύνησης που οδηγούν στη μάθηση των επιστημονικών μοντέλων, αλλά και στη μύηση στις επιστημονικές διαδικασίες. Οι ιδέες της διερεύνησης και μοντελοποίησης ευνοούνται και από την ραγδαία ανάπτυξη των ΤΠΕ, οι οποίες προσφέρουν κατάλληλα εργαλεία και υποστήριξη. Παράλληλα εμφανίζονται και νέες ιδέες όπως η έννοια του επιστημονικού γραμματισμού με ασαφή και τον ορισμό του και τις μεθόδους επίτευξής του, διαπολιτισμικές ή και διαθεματικές προσεγγίσεις, όπως και προσεγγίσεις για την εκπαίδευση ειδικών ομάδων μαθητών. Το ενδιαφέρον στοιχείο βρίσκεται στο ότι σε αντίθεση με προηγούμενες απόπειρες αλλαγής φαίνεται ότι οι νέες προσεγγίσεις ενσωματώνουν σε μεγάλο βαθμό παλιότερες ιδέες, όπως π.χ. η αξιοποίηση των αρχικών ιδεών των μαθητών και η επέκταση της έννοιας της ανακάλυψης. Σήμερα, η ωρίμανση της επιστημονικής κοινότητας της ΔΦΕ αναζητεί την κατάλληλη διδακτική προσέγγιση, για το συγκεκριμένο περιεχόμενο που πρόκειται να διδαχτεί.

Στο επίπεδο της εκπαιδευτικής πράξης, η Ελληνική περίπτωση, δείχνει να προσπαθεί να ενσωματώσει ορισμένες από τις προηγούμενες καινοτομίες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη νέων Αναλυτικών Προγραμμάτων και σχολικών βιβλίων και τη δημιουργία σημαντικών εργαστηριακών υποδομών ιδιαίτερα στα Λύκεια. Στο επίπεδο της διδασκαλίας, αν και γίνεται προσπάθεια για πειράματα και πιο ομαδοσυνεργατικές προσεγγίσεις, δεν φαίνεται να υποχωρεί σημαντικά η παραδοσιακή διδασκαλία, λόγω και της περιορισμένης (μετ)εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών."

Μετά αρχίζω να διαβάζω περιλήψεις:

"Συγκριτική μελέτη της αποτελεσματικότητας του Πειραματισμού σε Πραγματικό ή Εικονικό Εργαστήριο ως προς την Επίτευξη Εννοιολογικής Κατανόησης στη Φυσική"

"Μελέτη της μετάβασης σε διαφορετικές αναπαραστάσεις μεταβαλλόμενης κίνησης με την εφαρμογή μαθηματικών εννοιών"

"Μια δραστηριότητα βασιζόμενη σε σύγχρονες διδακτικές προσεγγίσεις για μια εποικοδομιστική προσέγγιση του ηλεκτρομαγνητισμού"

"Ανάπτυξη πειραματικών δεξιοτήτων μέσα από ένα εικονικό περιβάλλον στην περιοχή των θερμικών φαινομένων"

κλπ, κλπ.

Αφού διάβασα αρκετές, ενδιαφέρουσες από καθαρά επιστημονική άποψη, ζήλεψα. Και, λέω με το νου μου: Τι άραγε έκανα σήμερα; Σε ποιόν και γιατί ήμουν ωφέλιμος; Προώθησα τίποτε; Αντιστάθηκα στην "εντροπική υποβάθμιση" που με οδηγεί η καριέρα μου ως εκπαιδευτικού μέχρι τώρα; Ήμουν χρήσιμος σε κανέναν στη δουλειά μου;

Κι απ' την άλλη:

Τι σχέση έχουν όλ' αυτά με την σχολική "ζούγκλα" που ζούμε καθημερινά; Πόσο κοντά είναι στην ελληνική σχολική πραγματικότητα; Τι σκοπούς εξυπηρετούν τέτοια συνέδρια πέραν των διακηρυγμένων; Αξίζει τον κόπο και το χρήμα τους, όταν το γκρίζο σχολικό τοπίο που περιέγραψα προηγούμενα είναι η ωμή πραγματικότητα και δεν βλέπω ορατό φως στο άμεσα προβλέψιμο μέλλον; Ποιά η αλληλεπίδραση εκπαιδευτικής έρευνας και σχολείου, ειδικά στη χώρα μας; Και αν δεν υπάρχει, τότε τι σκ... σχολείο είν' αυτό που έχουμε; Γιατί, τέλος πάντων, "υπάρχουμε" σαν εκπαιδευτικοί και γιατί μας πληρώνουν ή τουλάχιστον καμώνονται πως μας πληρώνουν;

Αν εσείς έχετε λύσει αυτές τις απορίες, πέστε μου και μένα τη λύση, μπας και σωθώ από την καθημερινή σχιζοφρένεια που με ζώνει...

Δεν υπάρχουν σχόλια: